God is de architect, de bron van de archetypen, degene die zich verbergt, maar subtiele aanwijzingen geeft waar hij zich verborgen houdt. Hij die gelooft en zijn blik richt niet op het natuurlijke, maar op het bovennatuurlijke in het natuurlijke leert Hem kennen.

Waarom toch komen we tot verrukking bij bepaalde samenstellingen van toonhoogten op een ritme en weer bij anderen niet? Waarom reduceren we een prachtige sterrenhemel niet tot een paar witte puntjes op een zwart vlak? Iets in ons geeft waarde, iets in ons beseft dat alles wat we zien en horen symbolen zijn voor een achterliggende realiteit. Op het moment dat je die symbolen als enige echte realiteit verheft kom je terecht bij een nihilisme die alles opslokt. De realiteit verliest volledig zijn waarde, als een biljet van 500 euro, dat plotseling maar tot een stukje papier wordt herleid.

Ook al zou je een tekening willen zien als een toevallig samengekomen groep lijntjes die geen betekenis hebben, toch zal de tekening in zijn geheel bekeken en onthouden worden. En een muziekstuk niet als afzonderlijke noten, maar als een geheel dat ons al dan niet raakt.

Alles heeft betekenis en zal uiteindelijk convergeren naar een waarheid die niet louter subjectief is. Symbolen kunnen door iedereen anders geïnterpreteerd en beladen worden, maar realiteit is eenduidig. We kunnen door de puzzel van de symbolen in elkaar te leggen een steeds beter idee vormen van de realiteit die zich zal manifesteren. Hoe beter we er in slagen om de ware realiteit achter de symbolen te onderscheiden, hoe meer we ons leven daarmee coherent kunnen laten convergeren en niet de pijn moeten meemaken van fouten. Want uiteindelijk zijn fouten of zonden datgene wat ons pijn zal doen als een computer die niet zal werken omdat ze verkeerd geassembleerd wordt en daardoor niet datgene doet wat we zouden willen dat het doet. Daarom stelt God zich in het verweer tegen de zonde. De zonde vernietigt ons, het maakt onze levensprojecten zinloos omdat het stenen zijn die niet passen in de geestelijke tempel die God met deze mensheid wilt maken en waar Hij zich aan wilt verankeren. Hij heeft immers besloten om de ware kerk tot zijn bruid te maken, Hij die bepaalt heeft wat trouw is, wilt met ons trouwen. Een trouw die eeuwig en absoluut is en waarbij alle superlatieven van toepassing zijn.

Hoe weet ik dit? Ik weet het niet, maar als ik de puzzelstukjes één voor één plaats voel ik gewoon dat de puzzel klopt. Ik hoef geen puzzelstukjes te forceren om ze te doen passen. Forceren is de grootste zonde die we kunnen maken, omdat we zouden liegen tegen onszelf en daardoor alle andere zonden met elk zijn consequenties zouden veroorzaken. Deze ultieme zonde heeft de mensheid begaan: De mensheid heeft een andere puzzel in elkaar geforceerd omdat ze God niet wilt erkennen. Daarom wordt satan de vader van de leugen genoemd: Hij heeft de mensheid wijsgemaakt dat de puzzel die naar God wijst niet waar kan zijn en geeft honderden alternatieven. Het wordt top-down bepaald, met als top de Satan, de koning van deze wereld. De juiste procedure is echter bottom-up: stukje per stukje de puzzel in elkaar leggen, eerlijk ten opzichte van jezelf, en dan zullen de contouren van het patroon van de puzzel zichtbaar worden. Als we zien dat er geen duidelijk patroon naar voren komt, dan moeten we voor onszelf toegeven dat we fout zijn en moeten we een aantal puzzelblokjes wegbreken. Deze cultuur voedt ons echter op om chaos mooi te vinden. Dit uit zich bijvoorbeeld in de moderne kunst waarbij men alles wat lelijk en leeg als mooi en diepzinnig laat percipiëren. Opdat we niet meer op zoek zouden gaan naar samenhang en daardoor tot de erkentenis komen van de richtingaanwijzer naar God en die te volgen door een coherent leven.

Als een kind een puzzel in elkaar forceert, dan weten we dat dit komt door zijn onvolwassenheid en de daarmee gepaarde dwaasheid. Een moeder of vader zal het kind op de fout wijzen en zal het helpen die stukjes uit elkaar te halen en de eerste stukjes in elkaar leggen om het kind een nieuwe goede start te laten maken. Op dezelfde liefdevolle manier benadert God ons. De mensheid schreeuwt echter in zijn koppigheid uit dat ze de puzzel prachtig in elkaar gelegd heeft is. Daarom zal de mensheid niet het patroon van de ultieme richtingsaanwijzer aanschouwen die wijst naar de smalle poort die naar het eeuwige leven in Gods glorie leidt…